Guilty pleasure

Iemand zei ooit tegen mij: "Als je een gebouw erg mooi vindt, moet je er tegenover gaan wonen". Ik vond het een eye-opener. Het viel me bovendien nà die uitspraak makkelijker me erbij neer te leggen dat mijn portemonnee (en zelfs die van mij en mijn echtgenoot samen) niet toereikend is om zulke prachtige gebouwen te betalen. Oplossing: je gaat er inderdaad dan maar tegenover wonen, desnoods in een bescheiden appartementje.

Een beetje zoiets is er aan de hand bij ons van de Metropoolregio Eindhoven. Sinds een dik jaar 'wonen' we niet meer aan de Keizer Karel V-singel maar aan de Raiffeisenstraat; we 'bezetten' er een vloer van het Regionaal Historisch Centrum Eindhoven, ook een aardig gebouw om te zien, vooral als je van moderne architectuur houdt.

In het centrum van een stad zitten heeft voor- en nadelen: je zit lekker dichtbij van alles en nog wat (openbaar vervoer, leuke cafés, mooie winkels, lekkere restaurants, een bioscoop), maar je krijgt van dat alles en nog wat ook de negatieve zaken mee: leveranciers die lekker bij ons in de straat parkeren, dan hun waar gaan bezorgen en ondertussen de koeling van de vrachtwagen laten doordraaien, ongeveer recht onder de ramen van de vloer waar wij aan het werk zijn. Luidruchtig gegeven parkeeraanwijzingen op het terreintje tegenover ons (soms hilarisch, maar niet altijd gewenst), dronken supporters (jawel soms al 's middags), bouwlawaai.

Een van mijn guilty pleasures is het 's maandags 's ochtends lopen naar de supermarkt vlakbij. Ik haal daar fruit en broodjes en soms iets lekkers voor de rest van de week. Da's altijd leuk, want een stad en meer bepaald een uitgaansbuurt, is altijd leuk op maandagochtend, dan wordt er gepoetst en geleverd en moet je soms laveren tussen vrachtwagens en bezorgdiensten.

De laatste tijd was dat laveren soms extra moeilijk. 'De Groene Toren' (zo heet-ie in de volksmond) werd verbouwd en daar kwamen nogal wat grote kranen en moeilijke apparaten aan te pas. Vooral het ophangen van wat in mijn ogen 'gewone' wandbekleding was had nogal wat voeten in aarde. Sjonge jonge, wat een herrie en wat een gedoe!

Bij mijn eerstvolgende gang naar de supermarkt keek ik mijn ogen uit. Die 'gewone' bouwplaten blijken een hightech-snufje van jewelste te bevatten: een enorm scherm waar reclame, maar ook allerlei leuke andere uitingen op mogelijk zijn.

In de paar minuten dat ik daar ademloos naar boven heb staan kijken, zag ik van alles langs komen: reclame voor de gemeente Eindhoven, tekeningen van John Heijink die van die mooie toekomstcartoons maakt, prachtige mannen voor een scheermesjesreclame, mooie foto's van Eindhoven. Ik heb er een guilty pleasure bij! en blijf het leuk vinden midden in de stad te werken.